Een paar weken geleden struikelde ik tijdens een scrollsessie over een aankondiging van een hardloopwedstrijd over het circuit van Spa-Franchorchamps. Meteen was m’n interesse gewekt, want dit was een prachtige gelegenheid om twee liefhebberijen te combineren. Loopmaatjes die al wat langer met mij oplopen weten dat ik van jongs af aan met auto’s bezig ben en dat ik op verschillende circuits onderdelen van m’n ouwe Alfa Romeo heb verloren.
Toen we van de auto naar de ingang van het circuit liepen kreeg ik al een voorproefje van wat me te wachten stond die dag. Want blikskaters, wat een hoogteverschillen! Elke stap vooruit was meteen een halve meter omhoog. Deelnemers stonden onder een hoek van 45 graden bij de toegangscontrole te wachten, dus rekken en strekken was overbodig.
Op naar België! Een ritje van 275 kilometer wat op een vroege zaterdagochtend ontspannen in 2,5 uur te doen is. Mijn lief had een mooi hotel net buiten Franchorchamps geboekt, zo konden we er een gezellig weekend van maken. De infrastructuur rondom Spa wordt momenteel grondig gemoderniseerd en m’n navigatiesysteem hield een vrije interpretatie van het Waalse wegennet erop na waardoor we precies aan de kop van de file bij het eind van de wegwerkzaamheden mochten invoegen. Wat een mazzel! Parkeerruimte in overvloed bij het circuit, prima geregeld.
Nadat ik mijn startnummer en m’n shirt had opgepikt (uiteraard zou ik in Quo Vadis tenue aan de start verschijnen) was het tijd om via de pitboxen naar de startgrid te lopen. Daar trof ik naast de gebruikelijk afgetrainde atleten een paar vreemde vogels. Er liep een heerschap in een krokodillenpak en een aantal deelnemers waren uitgedost als SuperMario die Princes Peach achterna zaten. Een prinses met een baard trouwens, ik kijk nergens meer van op. Hartverwarmend was de deelname van een aantal mensen met fysieke beperking. Door een buddy werden zij in een snelle rolstoel voortgeduwd en deze paralympiërs mochten onderweg genieten van applaus en opgestoken duimen.
14 kilometer
14 kilometer verdeeld over 2 ronden ging ik afleggen, het zou een memorabele middag worden Lights out and go! Meteen kon ik ervaren hoe bijzonder deze plek is, want hoewel we met 2.300 atleten van start gingen was er alle ruimte. Een circuit is namelijk ontzettend breed dus je loopt elkaar nooit voor de voeten. Op dit punt in het verhaal is het handig om het circuit met een kaartje voor de geest te halen want ik ga nu een aantal bochten opnoemen waar een niet-ingewijde geen camembert van heeft gegeten. Na de start liep het parcours richting La Source subtiel omhoog, een eerste plaagstootje want na het ronden van deze haarspeldbocht daverden de lopers in drieduizendvoud naar beneden langs de oude pitboxen richting Eau Rouge. En onderaan Eau Rouge werden de bokken van de schapen gescheiden. Wie de Damloop kent weet hoe stijl de IJtunnel is, maar deze klim was van een ander kaliber. Zwoegend, zwetend en zachtjes snikkend ploeterde het veld zich naar boven, er moesten bijna touwen en pikhouwelen aan te pas komen.
Helse klim
Na deze helse klim volgde een recht stuk (Kemmel Straight voor de ingewijden) wat ongeveer anderhalve kilometer met een stijgingspercentage van 1 à 2% opnieuw de zuurgraad in je kuiten deed oplopen. Gelukkig hadden we bij Les Combes het hoogste punt bereikt, 102 meter omhoog in 3 kilometer en daar diende zich de eerste drinkpost aan. Wat nu het vermelden waard is, is het feit dat Red Bull één van de sponsoren was en vanuit mijn ooghoeken zag ik dat enkele verzorgers de bekers water aan het aanlengen waren met dit miersige extract. In tegenstelling tot wat de commercie ons wil doen laten geloven kregen de ongelukkigen die dit goedje opdronken geen vleugels maar hingen her en der over de
vangrail met hun maag binnenstebuiten. Hierna volgde een deel waarbij we via een aantal snelle doordraaiers de afdaling konden inzetten. De stemming was opperbest nu we aan de zwaartekracht mochten toegeven. Het gemiddelde tempo vloog omhoog en via de kerbstones lukte het mij een aantal deelnemers voorbij te steken. Via de bochten Pouhon, Les Fagnes en Campus kwamen we bij het
laagste deel van het circuit, Stavelot.
Vanaf dit punt was het opnieuw klimmen geblazen door Blanchimont richting de chicane bij start/finish. Bij deze chicane was veel ruimte voor het publiek dat lekker in het gras van het zonnetje kon genieten terwijl de atleten met rood aangelopen hoofden passeerden. Mijn lief stond mij lachend toe te juichen (of juichend toe te lachen?), ik kreeg hier meer energie van dan van een tray Red Bull. Ik had mij voorgenomen om vooral van deze wedstrijd te genieten. Eerst en vooral omdat ik een vlakke polderloper ben, daarnaast was het ook de eerste dag met temperaturen tot 20 graden en ik heet geen Sifan Hassan of Usain Bolt. Dus het 1 e rondje heb ik mak aan gedaan en vooral veel om me heen gekeken, de tweede ronde zou ik het circuit al meer in de smiezen hebben zodat ik kon gaan vlammen met mijn benen als eikenbomen. Maar bij het passeren van de start/finish lijn aan de linkerkant, stonden ter rechterzijde al de deelnemers aan de halve marathon opgesteld. En dat waren er ook een paar duizend. Mijn loopmaatjes weten dat ik bij een wedstrijdje altijd graag achterin start zodat ik voortdurend mensen kan inhalen, dat werkt fijn in mijn brein. Op dit circuit liep deze strategie lelijk spaak. We hadden net voor de tweede keer La Source gerond (op een enkeling na die in de
grindbak belandde) of het startschot viel voor de halve marathon. Onderaan Eau Rouge werd ik bijgehaald door de eerste deelnemers aan de halve en tijdens de beklimming en het lange stuk wat daarop volgde liepen duizenden lopers mij voorbij alsof ik stilstond. Het hele circuit lang werd ik links en rechts voorbijgestoken, een ontnuchterende ervaring want deze mensen gingen gewoon nog drie ronden verder knallen terwijl ik de benzinemeter hard richting het nulpunt voelde dalen.
Eat this
Mijn finishtijd? Geen idee, ik heb waarschijnlijk de langzaamste 14 kilometer uit mijn 24-
jarige loopcarriere afgelegd. Op een gegeven moment zag ik 8 kilometer per uur op mijn horloge staan, terwijl Vlaamse schoolkinderen mij voorbijliepen, zingend van een potje met vet. Maar intussen was ik wel de snelste Spakenburger van de wedstrijd en heb ik het ronderecord voor Quo Vadis op Spa-Francorchamps op mijn naam staan. Eat this, loopmaatjes! Met volle teugen en met stijve spieren heb ik genoten, wat een prachtig evenement! Tis jammer dat het zo’n end buute Nolletje is. Later deze maand ga ik met mijn oudste dochter en mijn nichtje nog op Zandvoort lopen en mijn bucketlist is nog niet leeg. Ingewijden weten dat ik jaarlijks naar een circuit in de Eiffel ga, een baan van 21,1 kilometer met 300 meter hoogteverschil. Helaas wordt er nu nog geen halve marathon op de Nordschleife georganiseerd maar het is altijd fijn om wat te wensen over te houden.
Geschreven door Jos van Diermen