Afgelopen dinsdag hebben we met 22 QV leden meegedaan aan de laatste Hulckensteijnloop, een beste groep loopmaatjes dus. In de auto onderweg bespraken Alice, Kees, Maurits en ik het lichamelijk verval waar we als atleten mee te maken krijgen, dus bij aankomst was de stemming opperbest.
Nadat we Kees als deelnemer aan de 15 km bij de start hadden uitgezwaaid was het voor de meesten van onze tijd voor de 10 of de 5 kilometer. Ik verkeerde in bloedvorm, maar gaandeweg bleek dat ik
ondanks 23 jaar wedstrijdervaring toch nog cruciale fouten kon maken, dit wordt een wijze les mensen!
Onze starttijd was om kwart voor zes, dan zit ik meestal thuis aan de broccolischotel. Dus in mijn wijsheid had ik mij om halfvier volgestampt met een pond macaroni met oude kaas. Het soortelijk gewicht van deze maaltijd zou tijdens de wedstrijd mijn metabolisme lelijk gaan beïnvloeden, dat is alvast les 1 (niet te veel eten, hooguit 1 berenklauw). Tijmen Duyst was mijn loopmaatje deze keer en samen zagen we Melissa, Jaap, Arjan en Annika na een paar honderd meter met gemak van ons weglopen. Een aantal van hen zouden we pas bij de finish (en Melissa zelfs op het podium) terugzien. De weersomstandigheden waren pittig, met tropische temperaturen, tastbare luchtvochtigheid en
geen zuchtje wind. En zo zwoegden we in een lint van lopers zwijgend en zwetend door het Hulckensteijnse woud. De vegetatie was zo dicht dat satellietsignalen naar horloges wegvielen en tussen de bomen hoorden we geluiden van exotische vogelsoorten en vliegende eekhoorns.
Na vier kilometer verlieten we het bos en kwamen we op de dijk. De wind was helemaal weggevallen en op het randmeer zagen we de bruine vloot die bezig was met een wedstrijd stilliggend zeilen. Vanaf de dijk werd het asfalt naar de 1e waterpost breder en hier was het tijd voor mijn tweede fout.
Omdat de macaroni weinig plaats voor water overliet, bedacht ik om dit rondje, maar over te slaan. Dit leidde een kilometer verder tot een progressief hydratatiedeficit (ik verrekte van de dorst, les 2). Tijmen liep intussen als een koning, soepel draafde hij over de gladde stenen, over veeroosters, door modder en langs kuilen. En intussen hield hij ook het gesprek tussen ons gaande. Bij kilometer zes ontwaarden wij in de verte ons loopmaatje Jaap de Graaf. Jaap is een sterke loper en dat wij langzaamaan steeds dichter bij hem kwamen gaf Tijmen moed en mijzelf overmoed.
Hier komt les 3. Op een breed stuk tussen kilometer zeven en acht zetten we onze beenspieren in de volgende versnelling. Wij passeerden op hoge snelheid twee dorpsgenoten die wij in het voorbijgaan adviseren de clinic van Quo Vadis te bezoeken, dan kregen ze maar net zo’n goeie conditie als ons. Bij het laatste stuk onverhard hadden we Jaap bijgehaald. In een woest tempo vlogen we met z’n
drieën door het natte gras en zwiepende takken. Damherten, everzwijnen en wolven vlogen verschrikt de struiken in. Want in de verte hadden we Annika gezien en op dit punt won de testosteron het van mijn gezonde verstand. En dat ging ik letterlijk flink bezuren. De laatste anderhalve kilometer voerde over een brede asfaltweg, de route volgde een bocht naar links die zo lang was dat het me leek dat deze de kromming van de aarde volgde.
Er kwam geen eind aan en nu plukte ik de wrange vruchten van mijn verkeerd gekozen strategie. Annika bleek voor mij
de vrouw met de hamer te zijn, ze was letterlijk onbereikbaar. Mijn hartslag benaderde de snelheid die ik meestal op de Duitse Autobahn hanteer en bij iedere stap zonk de moed mij verder in de schoenen. Tijmen had het beter bekeken, hij zette een tandje bij en ik hoorde later dat hij in een
grimmige sprint net achter Annika over de finish was gekomen. Mijn gifbeker was nog niet leeg, Jaap passeerde mij eveneens met gemak en ook de twee Spakenburgers die ik eerder nog fijntjes op onze clinic had gewezen hadden nog woorden van troost voor mij toen zij mij voorbijliepen.
Tien minuten nadat ik onder de finishboog was doorgelopen had ik voldoende adem teruggevonden om mijn loopmaatjes weer onder ogen te komen.
Gelukkig was iedereen met een hartslag over de eindstreep gekomen, de omstandigheden waren bar, maar mijn loopmaatjes hadden stuk voor stuk mooie tijden neergezet. Dat bleek ook tijdens de prijsuitreiking: Karina en Melissa mochten beiden het podium betreden omdat zij in hun categorie de derde plaats hebben gehaald. Zij trainen samen voor de marathon van Antwerpen en met deze prestatie laten ze zien dat ze allebei in topvorm zijn. Onze harten gloeiden van trots toen we onze twee helden op het podium zagen staan, het is dat we geen clublied hebben, anders hadden we dit uit volle borst voor ze gezongen.
Ook een eervolle vermelding voor Albert Koelewijn en Lammert Bos. Albert liep fluitend de vijf kilometer en stond na afloop als enige ontspannen tussen de rood aangelopen hoofden. En Lammert, hij liep in zijn tachtigste levensjaar de 10 kilometer in 1 uur en 2 minuten. Wow!
Ik vond het fantastisch om weer met zoveel maatjes de krachten te meten tijdens een wedstrijdje. De tijden en foto’s staan op de site, het was een enerverende ervaring over een bijzonder parcours.
Geschreven door Jos van Diermen
Reactie plaatsen
Reacties