Wat begon met een appje 'Zullen we Dam tot Dammen?' breidde zich al gauw uit van 2 naar 4 en niet veel later hadden we nog een heel aantal loopmaatjes enthousiast gekregen, waardoor we afgelopen zondag met maar liefst 12 leukerds richting Amsterdam vertrokken.
En dan is het zondagochtend... Ai, toch wel wat zenuwen, minstens 326 keer naar de wc, met de wetenschap dat ik voor de start nog wel een paar keer moet. En daarin ben ik niet de enige... Super irritant eigenlijk, maakt toch wel wat los zo'n wedstrijd, dit slaat nergens op, het is echt niet de 1e keer is dat ik deze afstand loop. Wat is dat toch iedere keer weer? Je zou bijna geen wedstrijden meer doen!
Na alle voorbereidingen is het tijd om te gaan. We verzamelen op de Vinken en rijden gezamenlijk richting Baarn voor ons uitstapje met de trein! Onderweg is er toch zeker al wat wedstrijdspanning te bespeuren. Ha! Ik ben gelukkig niet de enige die daar last van heeft! Maar we hebben vooral veel lol met elkaar, altijd gezellig!
In Amsterdam aangekomen begint het feest echt, het wemelt van de fanatieke hardlopers in hun sportieve outfits, te leuk. De sfeer is goed, meer dan goed! We sluiten aan in de rij om onze tas in te leveren en wandelen daarna richting de start. Onderweg maken we een groepsfoto, proppen er nog een banaantje in en doen nog een laatste stressplasje op de Dixi en zo belanden we bij ons startvak. Daar sta je dan te wachten tot het 14.55 uur is. De muziek gaat aan en de warming up begint, we staan letterlijk te trappelen om te mogen starten! Dan is daar het startschot, het moeilijkste is om niet teveel mee te gaan met de rest, maar je eigen tempo aan te houden. Gelukkig weet ik ondertussen welke clubgenoten ongeveer hetzelfde tempo hebben en wie er véél sneller zijn, 16,1 km is namelijk best ver...
We rennen vrijwel direct de beroemde IJ-tunnel in, de drumband gaat los, de beat dreunt door de tunnel en zweept ons op, wij gaan dit doen. Kom maar op! Het nadeel van een tunnel is toch wel dat je aan het eind weer omhoog moet, het is een pittige start, maar de sfeer maakt zoveel goed en maakt dat we ons onverslaanbaar voelen! Ook het stuk na de tunnel over de snelweg is zwaar, loopt schuin omhoog en zo komen we onderweg meer hoogteverschillen tegen dan me lief is. Tja ik houd van platte polder, maar zo vlak is de route van Amsterdam naar Zaandam niet. Na de IJ-tunnel versnipperd onze club, iedereen loopt zijn eigen wedstrijd en zo ontstaan er meerdere clubjes en eenlingen. Ik loop, zoals altijd, met Albert Jan en Tijmen haakt al snel bij ons aan en zo rennen we gezamenlijk de eerste kilometers. Na 5 kilometer blijkt toch dat Tijmen en ik net wat minder last van de warmte hebben en rennen we samen verder. Het is warm vandaag, heel warm, kortom serieus zweten. We nemen het voor lief en ja het is ook gewoon genieten! Genieten van de vele lopers om ons heen, de enthousiaste supporters, inclusief mijn eigen trouwe supporters, al die mensen langs de kant die je aanmoedigen, wildvreemden die je naam roepen en zo ervoor zorgen dat je doorgaat en niet opgeeft! Zoveel mensen die met hun tuinslang en sproeiers klaarstaan om voor de nodige verkoeling te zorgen, echt zo ontzettend fijn! Dan natuurlijk de vele bandjes en DJ's op de route die met hun muziek de sfeer weten te verhogen. En dat de hele dag door, chapeau! Het is absoluut een hardloopfeest!
Tijmen is vandaag m’n mental coach, hij moedigt mij aan en ik support hem en zo doen we deze run samen. We naderen Zaandam, de leuke versierde straatjes met knusse huisjes, de mensen die gezellig met elkaar van het leven genieten en ons daarbij aanmoedigen, het is geweldig! Ondertussen hebben we er al 14 kilometer opzitten en dit is gelijk een PR voor Tijmen, verder had hij nog nooit gelopen, hoppa, die is binnen! Eindelijk is daar de Peperstraat en een eindje voor ons zien we het mooie QV rood. ‘Wijm, daar loopt Jos en die ga jij inhalen!’ roept Tijmen naar me. Ja, dat gaan we doen en zo naderen we de finish. Rijen dik staan er vele mensen enthousiast te klappen en juichen voor ons! We voelen ons minstens Olympisch kampioen! Het enthousiasme van de supporters werkt door, het geeft ons de kracht om nog even vol te houden. Tijmen en ik schakelen in een hogere versnelling, ik wist niet dat ik het in me had, maar al dat trainen bij de club is zeker niet voor niets geweest. Ik keer helemaal in mijzelf en het voelt alsof ik vleugels krijg. We halen vele lopers in en zo rennen we naar Jos en gaan we met zijn drieën met onze handjes in de lucht over de finish!
Yes, we did it! Vol trots nemen we onze welverdiende medaille in ontvangst en zijn gesloopt en dolgelukkig tegelijk!
Dit moment is waar we het voor doen en is alle wedstrijdspanning meer dan waard! Wij zijn de held van de dag! Als we allemaal gezond en wel de eindstreep hebben gehaald wandelen we al stralend naar het Dam tot Dam park om vandaar met de pendelbus vol Dam tot Damfinishers richting Amsterdam te gaan. Zelfs van de treinreis maken we een feestje, onze 79e jarige topper Lammert heeft het hoogste woord en maakt vrienden met zijn Spakenburgse Jan Hagel. Een medereiziger, noemde het ’z’n leukste treinreis ooit.’ Nou dan weet je het wel, ook de lachspieren zijn vandaag getraind.
Wat een onvergetelijke dag, één met een gouden randje!
Geschreven door Wijnanda van den Broek