Soms vraag ik mezelf echt af waar het misgaat? Wie verzint het nu om op 4 januari mee te doen aan een hardloopwedstrijd en dan ook nog eens 10 Engelse Mijl (16,1 km). Het zal wel iets geweest zijn van 'gezellig met de elkaar, goede start van het jaar, de reden om ook in december door te trainen' en meer dat soort termen.
Donderdagavond tijdens onze 1e training van het nieuwe jaar bleek dat niet alleen ik, maar meerdere loopmaatjes er wel wat tegenop zagen. Het zijn een paar feestdagen, maar op de één of andere manier hakt het er conditioneel toch in. Vorig jaar waren Jos, Albert Jan en ik nog zo verstandig om de 10 km te doen, vonden we toen al uitdagend genoeg en dat was het ook! Bij 4 km natte voeten, het parcours liep grotendeels door het bos en over de hei met stukken mul zand. Voor ons platte polderlopers, met voorkeur voor asfalt, een pittig parcours. Dit keer gaan we gezellig met maar liefst 15 Quo Vadis toppers en 2 verstekelingen op pad, allemaal zo dapper om zich in te schrijven voor de 10 Engelse Mijl.
Vrijdagavond is er al wat activiteit in onze wedstrijdapp en een bericht over de wolf maakt wat los. Tja, de wolf is terug in de natuur en ook op Landgoed den Treek gespot afgelopen zomer. En laat nu net daar onze wedstrijd zijn. Volgens de organisatie niets om je zorgen over te maken en daar gaan we dan ook maar van uit. Wij zullen die wolf wel afschrikken met onze knalrode shirts. Met Roodkapje is het per slot van rekening ook goed afgelopen. Er wordt gezellig wat heen en weer geappt, voorpret gegarandeerd bij deze club! Want gezellig is het altijd, zo'n uitje als deze voelt een beetje als op schoolreisje gaan met elkaar. Alleen gaat dit uitstapje bij mij ook gepaard met de nodige zenuwen. Wedstrijdspanning, ik krijg er geen grip op. Maar goed het is zaterdagochtend, de voorbereidingen zijn getroffen, startnummer op m'n QV shirt gespeld en om 9.15 uur verzamelen we bij de Vinken om gezamenlijk naar Woudenberg te rijden. We zijn mooi op tijd, dus voordat de wedstrijd van start gaat hebben we nog ruimschoots de tijd voor een bakkie, broodje, banaantje en natuurlijk worden er nog de nodige stressplasjes gedaan.
Tijd om naar buiten te gaan voor de warming-up. Er zijn al veel lopers rondjes aan het rennen op het veld, waaronder ook een aantal QV lopers. Annika en ik presteren het om samen tegen de richting in te gaan. We kwamen er al snel achter dat we iets niet goed deden en zijn vlug omgedraaid, toch maar keurig met de meute mee. Ach, we kunnen er niks aan doen, sommige dingen zijn nou eenmaal genetisch bepaald. Links, rechts, met de klok mee of juist ertegenin, zo'n typisch familietrekje wat bij ons dan ook standaard fout gaat.
We lopen gezamenlijk richting het startvak en na een paar minuten wachten gaan we van start, aangemoedigd door de speaker, die ons zelfs 'atleten' noemt. Feitelijk zijn we dat natuurlijk ook, maar zo zie ik mezelf toch echt niet. Atleten, dat zijn Femke Bol en Siffan Hassan, ik ben maar gewoon Wijm die het meest van de tijd gewoon leuk vindt om gezellig een rondje te hardlopen en zich er soms ook echt toe moet zetten, want ja, eerlijk is eerlijk ik sport om te kunnen eten. Dus de titel atleet, laten we dat maar als een compliment zien. We gaan van start en onze groep versnipperd al snel, ieder loopt zijn eigen wedstrijd. Albert Jan, Maria en ik lopen vrijwel de hele run samen op. Vrij snel worden we ingehaald door Jos, het heeft zijn voorkeur om een beetje achteraan te starten, zodat hij veel lopers kan inhalen. Ik start liever wat meer naar voren, vind het vooral irritant als iedereen voor m’n benen loopt en zo hebben we allemaal onze eigen voorkeur.
De eerste kilometers kletsen we nog wat, daarna worden we stiller en blijft het bij een korte check of alles nog goed gaat. Vrijwel de hele route is geasfalteerd, een meevaller. Klein stukje met wat natte, modderige grond, maar dit keer rolde ik daar gelukkig vlekkeloos doorheen. We lopen best lekker zo met z'n drieën, maar hebben het ook zwaar, 16,1 kilometer is echt wel een eind. Als je het mij vraagt misschien wel de mooiste afstand, net wat verder dan de 10 en daarmee zeker uitdagend genoeg, maar net niet zo achterlijk ver als een halve marathon, laat staan een hele... We geven niet op en de finish komt stap voor stap dichterbij. Met nog zo'n 3 à 4 kilometer te gaan neemt Maria wat afstand, maar ook wij rennen op ons eigen tempo door. Een echte eindsprint zit er niet in deze keer en dan is daar eindelijk de finish, yes! We dit it!
Onze loopmaatjes staan verderop op ons te wachten, over en weer worden de resultaten gedeeld en bij deze wedstrijd zijn meerdere PR's gebroken, iedereen dolgelukkig en tevreden met het resultaat. Het lopen in de winter gaat ons duidelijk beter af dan in de zomer. We wachten nog even op onze held Lammert, 79 jaar en dan nog zo'n wedstrijd lopen, echt zoveel bewondering voor zijn doorzettingsvermogen. Als we allemaal zijn gefinisht is het hoog tijd om richting huis te gaan. Het was opnieuw een hardloopfeestje vandaag. Ondanks dat ik tegen de wedstrijd op zag, was het genieten en altijd leuk om met deze gezellige groep mensen op stap te gaan. Dat is ook echt de reden waarom het zo leuk is, met elkaar trainen en samen naar een doel toe werken, ieder op zijn eigen niveau.
En de wolf… Die zijn we niet tegengekomen. Had voor wat extra spanning bij dit schrijfsel best leuk geweest, maar stiekem ben ik blij toe.
Lijkt het je nu leuk om een volgende keer mee te gaan met onze uitstapjes, kom dan gerust vrijblijvend een keer meetrainen of geef je op voor de clinic die maandag 13 januari weer van start gaat. Van harte welkom en wie weet tot snel!
Geschreven door Wijnanda van den Broek